Το τσάι του βουνού είναι ένα από τα πιο αγαπητά και διαδεδομένα βότανα της ελληνικής υπαίθρου, που καταναλώνεται εδώ και αιώνες. Ο Διοσκουρίδης αναφέρει το τσάι του βουνού με το όνομα «σιδηρίτης», καθώς οι σύγχρονοί του πίστευαν ότι το φυτό ήταν αποτελεσματικό κατά των πληγών που προκαλούνταν από σιδερένια αντικείμενα, κατά τη διάρκεια των μαχών.
Για άλλους, το όνομα χαρακτήριζε τους βλαστούς του φυτού, οι οποίοι είχαν σέπαλα που έμοιαζαν με την αιχμή του δόρατος, ενώ κάποιοι εικάζουν πως η ονομασία προέρχεται απλούστατα από την περιεκτικότητα του βοτάνου σε σίδηρο.
Το παρασκευαζόμενο αφέψημα με το όνομα «Τσάι του Βουνού» παρουσιάζει πολλές ευεργετικές ιδιότητες, οι οποίες οφείλονται στα συστατικά του αιθέριου ελαίου του, όπως για παράδειγμα στα φλαβονοειδή. Το αφέψημα από το φυτό προτιμάται πολύ από τους Έλληνες, ειδικά τους χειμερινούς μήνες, λόγω της ευεργετικής του επίδρασης σε κρυολογήματα και φλεγμονές του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος, ιδιότητες που ενισχύονται με την προσθήκη μελιού. Οι ευεργετικές επιδράσεις οφείλονται στην αντιφλεγμονώδη, βακτηριοστατική και αντιοξειδωτική δράση του. Επίσης θεωρείται πολύ αποτελεσματικό στην καταπολέμηση της δυσπεψίας είναι εφιδρωτικό, τονωτικό (χωρίς καφείνη), αντιερεθιστικό και αντιαναιμικό διότι περιέχει σίδηρο Fe. Οργανοληπτικά το ρόφημα είναι πολύ εύγευστο και αρωματικό, ενώ μπορεί να καταναλωθεί ζεστό ή κρύο, με ζάχαρη, μέλι ή και σκέτο.
Το κλασικό κοινό τσάι δεν έχει καμία σχέση με το τσάι του βουνού. Πρόκειται για τα φύλλα του φυτού Camelia sinensis που περιέχουν καφεΐνη, διαφορετικές και υψηλής περιεκτικότητάς πολυφαινόλες, για το λόγο αυτό και είναι πιο στυφό σε αντίθεση με το τσάι του βουνού.
Το τσάι του βουνού είναι ποώδες φυτό που φτάνει τα 30 εκατοστά ύψος, με λεπτά και στρογγυλά κλαδιά και χνουδωτά φύλλα. Τα άνθη του είναι συνήθως ροζ ή μοβ ή κίτρινα και βρίσκονται σε ταξιανθίες. Οι διάφορες ποικιλίες του απαντούν σε ορεινές και πετρώδεις περιοχές κυρίως και όλες αναδίδουν μια υπέροχη αρωματική μυρωδιά.
Στην Ελλάδα αυτοφύονται περίπου 17 είδη του φυτού. Το τσάι του βουνού είναι γνωστό σαν τσάι ελληνικό, καθώς και με διάφορες τοπικές ονομασίες, όπως τσάι βλάχικο, τσάι του Ολύμπου, τσάι από το Βελούχι, τσάι Παρνασσού, τσάι Δέλφι και στην Κρήτη μαλοθήρα.
Ορισμένοι τύποι ελληνικού τσαγιού:
Στα βουνά της Ελλάδας αυτοφύονται περίπου 17 είδη, τα πιο γνωστά από τα οποία είναι τα εξής:
- Sideritis athoa (τσάι βλάχικο-Άγιο Όρος),
- Sideritis clandestina (Ταΰγετος, Χελμός),
- Sideritis scardica (τσάι του Ολύμπου),
- Sideritis raeseri (τσάι του Παρνασσού),
- Sideritis syriaca (μαλοτίρα Κρήτης)
- Sideritis euboea (τσάι της Εύβοιας).
Μια από τις πιο πρόσφατες αξιόλογες έρευνες που έγινε από ομάδα Γερμανών επιστημόνων, με επικεφαλής τον καθηγητή J. Pahnke του Πανεπιστημίου του Μαγδεμβούργου,που στηρίχτηκε σε εργαστηριακά δεδομένα που έδειχναν πως το τσάι του βουνού και συγκεκριμένα το είδος τσάι του Ολύμπου επηρεάζει την αναστολή της επαναπρόσληψης ουσιών του εγκεφάλου, με τις οποίες διεκπεραιώνεται η μεταφορά μηνυμάτων από το ένα εγκεφαλικό κύτταρο στο άλλο(ουσίες που λέγονται νευροδιαβιβαστές), προχώρησε σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα σε ποντίκια με νόσο Αλτσχάιμερ.
